We zitten in een wereld die maar steeds sneller moet, alles moet sneller.  Iedereen wil tegenwoordig wel langzamer maar het moet allemaal heel snel gebeuren. Het lijkt wel alsof alles op fast forward gaat.
Als dingen beter moeten gaan dan moeten deze sneller gaan. Tegenwoordig spreken we over efficiënt als het snel werkt en niet meer als het alleen goed werkt. Goed is niet meer voldoende het moet snel werken. Als wij een sport beoefenen willen we snel resultaat of het goed voor ons is doet er niet meer toe.

We zijn zo gefixeerd op sneller gaan dat we vergeten wat de gevolgen zijn voor ons leven, ons gezin en onze gezondheid. Dit kan uiteindelijk leiden tot een ziekte en dat het lichaam de handdoek in de ring gooit.
Of een relatie gaat op in rook omdat we gewoon niet genoeg tijd voor elkaar hebben.
Of onze geliefden en mensen om wie we geven gaan we blijkbaar ook tijd besparen want alles moet sneller, onze kinderen kunnen sneller naar school, sneller studeren, sneller werken, sneller koken met andere woorden sneller leven. Maar worden we hier ook echt gelukkiger van. Dat we nu het snelle leven leiden en niet het gezonde leven.

Het probleem ligt denk in in het westen waar we lineair kijken naar tijd. Tijd is in het westen geld.
En psychologisch gezien omdat tijd schaars is moeten dus we meer doen met minder tijd. Elk moment van tijd zetten we om in een race naar een finish die we nooit halen.
Door dingen langzamer te doen blijkt dat we dan toch meer plezier uit het leven halen, uit werken, sporten en eten en daardoor ook weer langer leven.
Maar dit is niet alleen goed voor ons maar ook voor mensen om wie we geven.

Als ik nu naar de jeugd kijk hoe veel en hoe snel alles moet gaan. Kinderen en studenten worden totaal overspoeld met werk wat allemaal nog moet gebeuren zaken die zij allemaal moeten leren. Ik denk dat velen van hen streven naar een totale burn-out .

Waarom is het zo moeilijk om af te remmen. Werkt snelheid zo verslavend. Snelheid is spannend dat kan ik begrijpen. Het is iets metafysisch we kunnen alles voorbij laten gaan omdat we er niet bij stil hoeven te staan.
Misschien is het wel onze westerse cultuur om te presteren. Onze maatschappij heeft moeite met het accepteren van langzaam.
Langzaam is ook niet bepaald een geaccepteerd woord in onze maatschappij meer. Langzaam word geassocieerd met iets negatiefs, een achterblijver iemand die dom is een blok aan het been.

Ik denk dat de boodschap moet zijn het goede in het langzame te vinden. Er is ook het wel echt het nadelige in langzame, ik bedoel als je in de file staat is dat niet bepaald rustgevend.
Maar er is voldoende goed in langzaam.
De tijd nemen op het kantoor om naar de beste oplossingen zoeken door te kijken vanuit verschillende perspectieven. De TV uitzetten en met het gezin tot elkaar komen en de tijd voor elkaar nemen. Of de tijd nemen om langzamer te gaan zodat je misschien wel je eigen leven red.

Langzamer leven is meer liefde vinden voor jezelf en voor je omgeving.
Het lijkt zo moeilijk voor velen om langzamer te gaan terwijl dat ons misschien wel gelukkig gemaakt en toch willen we allemaal sneller.
Is het mogelijk om allemaal wat langzamer gaan.
Ik denk dat het mogelijk is dat we allemaal wat langzamer gaan. En ik zie mezelf als een goed voorbeeld van langzaam leven en toch veel doen.

Ik leef ook in snelheid en heb het ook dagelijks druk met mijn ondernemingen.
Maar ik leef op de golven van mijn eigen ritme. Mijn lifestyle is niet versnellen maar ervaren. Voor mij is langzamer leven de eerste stap naar een bewuster leven in balans.

Guiseppe Cartago
http://www.youtube.com/watch?v=0FeK1chrX_E

Kopen, kopen en nog eens kopen. We consumeren ons kapot we hebben in de afgelopen jaren meer

geconsumeerd dan dat de Dino's in hun hele bestaan bij elkaar hebben gegraaid. Het lijkt wel een film zonder einde waar tot op de dag gewoon geen einde aan komt. Alles is te koop en dan bedoel ik echt alles. Dieren, planten, grond, planeten zijn te koop en als het even tegen zit staan wij zelfs in de vitrine. We kopen zelfs zoveel dat er gewoon niet meer in de schuur past, kasten, kelders, garages puilen uit, supermarkten weten bij god niet meer waar ze al die spullen moeten stallen. En niet alleen meer dat erbij komt, we gaan ook sneller verbruiken. We gaan sneller kopen. Even naar de winkel racen, en toch nog even dit en dat. Als we zouden optellen wat een wij gemiddeld per week allemaal kopen dan staat je schuur al snel vol.

Wanneer gaan wij er bij stil staan dat wij die hele consumenten race alleen maar opfokken door alsmaar meer te kopen! Deze consumenten race gaat over in een razernij. Als we al een tas hebben maar we zien een iets leukere stad in de aanbieding dan moeten we hem hebben. Het is graaien in de dolle dwaze dagen van de bijenkorf als er maar een goedkoper prijskaartje op staat en dan niet over de rellen gesproken die daar weer uit kunnen voortkomen.
Je ziet bij een gemiddeld huishouden dat niet alleen schuur meer volgestampt is met spullen van vorig jaar maar zelfs de tuin krijgt de functie als tijdelijke opslag. Het kan altijd gekker maar waar moeten al die spullen dan toch vandaan komen?

Welke gek gaat alsmaar produceren tot dat werkelijk alle grondstoffen en totaal verbruikt zijn?
Het lijkt alsof het collectieve besef van duurzaam verbruik ver te vinden is. Als het niet via de televisie binnen komt denken we er simpelweg niet aan. Wij komen ons bed uit om te werken voor geld. Maar ja dan willen we het geld ook uitgeven want daar worden we nou eenmaal gelukkig van. Maar worden we daar nou echt gelukkig van. De aanhoudende sleur van het alsmaar moeten werken om dan uiteindelijk te worden van de aankopen die je kan doen. Kleding wat nog in perfecte staat verkeerd gaat rechtstreeks de grijze bak om het simpele feit dat het uit “de mode is” Het blijkt nu dus dat zelfs de mode te koop is. We betalen voor de nieuwste mode. We betalen dus voor de begeerte naar nieuwe producten. Het is een eindeloze cirkel zonder eind ook wel de "ratrace genoemd".

We moeten stoppen met het bewerken van de aarde voor overconsumptie en gaan kijken naar de werkelijke deugden van het leven. De jeugd word al gemarineerd met het idee dat alles te koop is en in de meest extreme gevallen denkt men zelfs gevoelens te koop zijn of zoiets als eerlijkheid kunt terugkopen. De aarde kan deze groeiende consumptie razernij steeds moeilijker aan. Ons klimaat warmt op, grondstoffen raken stilaan uitgeput, we zien en voelen de vervuiling aan den lijve. Hoe kan het zo ver zijn gekomen. Dat we alleen nog dmv de televisie ons bewust worden van de laatste aardbronnen die we nu zo aan het uitputten zijn?

Ik denk dat het probleem ligt in het beleid. De huidige maatschappij is gericht op groei. We leven in een maatschappij die alsmaar groter en sneller moet. Moeten, moeten, moeten ook al bekopen we uiteindelijk allemaal daarmee ons leven. Verblind voor de gevolgen voor mens en milieu. De markt verdringt zoetjesaan de menselijkheid en de eenvoud. Waar is het gezegde "less is more" gebleven?
Ik denk dat de oplossing ligt in het oosten. Waar ook vanuit het boeddhisme word geleerd dat je al gelukkig kan zijn met, een zaadje die tot bloeit komt in je tuin. Een bloem die speciaal voor jouw bloeit omdat je er tijd en energie in steekt. Maar je kunt ook simpelweg gelukkig zijn met jezelf en het leven dat je hebt gekregen op aarde zonder alsmaar te moeten consumeren.

Het lijkt tegenwoordig een race wie het meest kan consumeren en dus ook het meeste kan verbruiken. Het verbaasd mij werkelijk dat daar nog steeds geen taboe op rust de grootverbruikers. Want die maken de maatschappij op langere termijn gewoon een veel minder aantrekkelijke plek om te leven. In mijn optiek is het nog niet te laat. Wij moeten gebruik maken van onze vrije keuze waar wij ons goed bij voelen. Wij hoeven niet meer te consumeren omdat dan alleen de economie stabiel blijft. Wij mogen ook met minder leven en gelukkig zijn. Wij kunnen allemaal consuminderen en dat mag in mijn optiek dan ook de nieuwe tendens worden voor de 21e eeuw.

Consuminderen en het motto "less is more" nieuw leven in blazen. Wees creatief met minder, laat zien wat je kunt in plaats van wat je koopt. Omdat geluk en levenskwaliteit onbetaalbaar zijn en niet te koop.

Guiseppe Cartago




Duurzaam leven, duurzamen denken en duurzaam consumeren zijn de peilers naar een duurzaam en gelukkig bestaan.

Geef je op voor mijn nieuwsbrief en bij op de hoogte.

Je leven ter beschikking stellen omdat het goed is.
Het kind in je uit de verborgenheid halen.
De moeder en de vader die hun kind loslaten.
Niet meer iets willen houden, om het even wat, anders dan in een moment van liefde, dan weer laten gaan.
Het kostbaarste van jezelf geven zonder iets achter te houden.
Zonder reserve durven spelen.
Hier ben, meer heb ik niet.
Niet meer willen bezitten om te hebben, maar willen bezitten om te geven. Daar niet heilig over doen.
Niet overal en zomaar weggeven, alleen waar ontvangen wordt.
Dit vervolgens niet als argument gebruiken, maar om goed te kijken waar je nodig bent.
Je zelfonderschatting opgeven en in het licht gaan staan en dat als het beste aanbod zien.

Mijn persoonlijke opinie verwoord in een monoloog

Het zogenaamde rijke westen ligt op zijn gat. De zogenaamde allesomvattende en zo betrouwbare
De luxe, de weelde en het vele geld wat mensen zo gelukkig zou moeten maken maakt het merendeel nu dood ongelukkig.Toenemende werkeloosheid, schuld makende emotionele schulden, onnodige leegstand en onterechte uitzettingen leiden tot onzekerheid en angst. Hebzuchtig verspreid deze angst zich in deze licht ontvlambare samenleving die stelselmatig wordt gevoed met een onwaarschijnlijke onstilbare honger naar bezit en financiële status. Wij denken aan ons bezit voor wij aan een ander denken, maar wij voelen ons wel betrokken en willen spreken vanuit ons hart maar de druk is te groot om te durven spreken, de angst voor de massa is te groot.
reputatie van het westen staat op de tocht en er ontstaat twijfel over de geloofwaardigheid.

Voor wie in de war met zijn gevoelens en dit biologisch niet meer uit elkaar kan houden hebben wij opvang tehuizen, gestichten en cellen ontwikkeld. Meedraaien in de koude betonnen draai molen voelt nu toch zwaar als het geld geen verzachting meer kan geven.

Onze samenleving versplinterd en lijmen is niet de oplossing zeker niet als je voor de lijm moet betalen.
Te zelf ingenomen en verblind door hebzucht strompelen we allemaal onze hebzucht achterna op zoek naar dat geluk wat wij tussen neus en lippen ergens moeten vinden. Wie staat nog bij stil dat waar wij van weglopen een samenleving is die wij samen moeten blijven vormen.

Een door de jaren heen geslepen samenleving waar je tijd geld oplevert en hoe jij je er verder onder voelt niet toe doet. Daar hebben we immers geld voor om ons goed te voelen, alles is te koop.. maar is alles ook echt te koop? Willen wij een maatschappij waarin alles te koop is?

Het rijke westen waar vrijheid zo wordt geïdealiseerd maar men vrijheid inboet als het gaat om de vrijheid om te kunnen leven en spreken vanuit het hart. Dit is geen samenleving waar mensen vanuit hun hart kiezen! Dit is een samenleving geworden waar mensen met hun verstand het meeste eraan over willen houden.
Het is je al snel of nog niet snel genoeg duidelijk dat het eerst gaat om het geld en vervolgens om het gevoel, een deal die je niet vrijwillig afsluit maar voor jou wordt afgesloten of jij je daar nu wel of niet goed bij voelt.

Woorden zijn enkel woorden maar voelen is beleven en de belevenis voor mij op een doorsnee dag kan ik dan ook het beste omschrijven al..

Ik zie overmatige woningen in blokvorm die klaar staan voor de geïnstrueerde afgestudeerde tweeverdiener met een beperkte natuur die tot de verbeelding moet spreken. Koude wegen die de celblokken scheiden waarover dure pantservoertuigen zich van A naar B met hoge urgentie verplaatsen. Toezicht van aangestelde medebewoners omdat we dicht op elkaar wonen maar ons ver vertrouwd voelen van elkaar... het is frisjes en het wordt kouder..

Het lijkt mij een samenleving waar wij allemaal nog veel zouden moeten willen leren en moeten durven de verandering zelf te maken.

Guiseppe Cartago

Soms kan het leven een **** zijn en mijn antwoord daarop is kort gezegd fok dat. Ik kan hier lange verhalen gaan ophangen en zaken gaan romantiseren maar het leven is geen romance.

Het gras is altijd groener aan de andere kant van het veld en niet iedereen zal met je meegaan in je verhaal en je zult lang niet alles krijgen zoals jij het wilt of zoals je hartje begeert.

Tja, en het leven kan een *** zijn, je kunt mensen verliezen van wie je houdt, je kunt de halve wereld tegen je krijgen, je kunt uit een auto ongeluk stappen en een arm missen. je kunt momenteel financieel aan de grond zitten of jarenlang in een isolement hebben geleefd. Ja, het leven kan een *** zijn en ik zeg het je eerlijk "been there and done that". Life is not about failures, prejudices or belonging somewhere..it's about being who you are and speak from your heart that's only way to grow and find your destiny in life.

LIFE IS NO ROMANCE

Let's no fucking romance.. wij weten allemaal dat de angsthazen je bang maken, dat de critics je van je pad en doel adviseren want het gras is altijd groener voor hen die het meest groene gras zoeken.

Laat je niet misleiden, blijf true aan je cause.. start the fight and fucking finish it till the end of time.
Het afgelopen jaar was voor mij een "amazing journey".. waarin ik mezelf nogmaals heb beproefd en heb geleerd dit te blijven doen. Life is not about making compromises it's about making changes!

Volg je hart, laat de praters praten,.. laat de denkers denken, laat de angsthazen angsthazen zijn, laat de bevooroordeelden bevoordelen, whatever may happen in life.. niks is erger als je je dromen in het leven verliest omdat je bang bent..don't be scared!! Blijf trouw aan je dromen en make it happen whatever others say or think! We can do this because we can!! And there is nobody or nothing that can stop us!

Let's **** do this.. and make some **** changes!

Guiseppe Cartagohttps://www.facebook.com/CartagoGuiseppe?ref=hl