Kan geld ons werkelijk gelukkig maken?

Mijn persoonlijke opinie verwoord in een monoloog

Het zogenaamde rijke westen ligt op zijn gat. De zogenaamde allesomvattende en zo betrouwbare
De luxe, de weelde en het vele geld wat mensen zo gelukkig zou moeten maken maakt het merendeel nu dood ongelukkig.Toenemende werkeloosheid, schuld makende emotionele schulden, onnodige leegstand en onterechte uitzettingen leiden tot onzekerheid en angst. Hebzuchtig verspreid deze angst zich in deze licht ontvlambare samenleving die stelselmatig wordt gevoed met een onwaarschijnlijke onstilbare honger naar bezit en financiële status. Wij denken aan ons bezit voor wij aan een ander denken, maar wij voelen ons wel betrokken en willen spreken vanuit ons hart maar de druk is te groot om te durven spreken, de angst voor de massa is te groot.
reputatie van het westen staat op de tocht en er ontstaat twijfel over de geloofwaardigheid.

Voor wie in de war met zijn gevoelens en dit biologisch niet meer uit elkaar kan houden hebben wij opvang tehuizen, gestichten en cellen ontwikkeld. Meedraaien in de koude betonnen draai molen voelt nu toch zwaar als het geld geen verzachting meer kan geven.

Onze samenleving versplinterd en lijmen is niet de oplossing zeker niet als je voor de lijm moet betalen.
Te zelf ingenomen en verblind door hebzucht strompelen we allemaal onze hebzucht achterna op zoek naar dat geluk wat wij tussen neus en lippen ergens moeten vinden. Wie staat nog bij stil dat waar wij van weglopen een samenleving is die wij samen moeten blijven vormen.

Een door de jaren heen geslepen samenleving waar je tijd geld oplevert en hoe jij je er verder onder voelt niet toe doet. Daar hebben we immers geld voor om ons goed te voelen, alles is te koop.. maar is alles ook echt te koop? Willen wij een maatschappij waarin alles te koop is?

Het rijke westen waar vrijheid zo wordt geïdealiseerd maar men vrijheid inboet als het gaat om de vrijheid om te kunnen leven en spreken vanuit het hart. Dit is geen samenleving waar mensen vanuit hun hart kiezen! Dit is een samenleving geworden waar mensen met hun verstand het meeste eraan over willen houden.
Het is je al snel of nog niet snel genoeg duidelijk dat het eerst gaat om het geld en vervolgens om het gevoel, een deal die je niet vrijwillig afsluit maar voor jou wordt afgesloten of jij je daar nu wel of niet goed bij voelt.

Woorden zijn enkel woorden maar voelen is beleven en de belevenis voor mij op een doorsnee dag kan ik dan ook het beste omschrijven al..

Ik zie overmatige woningen in blokvorm die klaar staan voor de geïnstrueerde afgestudeerde tweeverdiener met een beperkte natuur die tot de verbeelding moet spreken. Koude wegen die de celblokken scheiden waarover dure pantservoertuigen zich van A naar B met hoge urgentie verplaatsen. Toezicht van aangestelde medebewoners omdat we dicht op elkaar wonen maar ons ver vertrouwd voelen van elkaar... het is frisjes en het wordt kouder..

Het lijkt mij een samenleving waar wij allemaal nog veel zouden moeten willen leren en moeten durven de verandering zelf te maken.

Guiseppe Cartago