t

Groter is niet beter begin met consuminderen.









Kopen, kopen en nog eens kopen. We consumeren ons kapot we hebben in de afgelopen jaren meer

geconsumeerd dan dat de Dino's in hun hele bestaan bij elkaar hebben gegraaid. Het lijkt wel een film zonder einde waar tot op de dag gewoon geen einde aan komt. Alles is te koop en dan bedoel ik echt alles. Dieren, planten, grond, planeten zijn te koop en als het even tegen zit staan wij zelfs in de vitrine. We kopen zelfs zoveel dat er gewoon niet meer in de schuur past, kasten, kelders, garages puilen uit, supermarkten weten bij god niet meer waar ze al die spullen moeten stallen. En niet alleen meer dat erbij komt, we gaan ook sneller verbruiken. We gaan sneller kopen. Even naar de winkel racen, en toch nog even dit en dat. Als we zouden optellen wat een wij gemiddeld per week allemaal kopen dan staat je schuur al snel vol.

Wanneer gaan wij er bij stil staan dat wij die hele consumenten race alleen maar opfokken door alsmaar meer te kopen! Deze consumenten race gaat over in een razernij. Als we al een tas hebben maar we zien een iets leukere stad in de aanbieding dan moeten we hem hebben. Het is graaien in de dolle dwaze dagen van de bijenkorf als er maar een goedkoper prijskaartje op staat en dan niet over de rellen gesproken die daar weer uit kunnen voortkomen.
Je ziet bij een gemiddeld huishouden dat niet alleen schuur meer volgestampt is met spullen van vorig jaar maar zelfs de tuin krijgt de functie als tijdelijke opslag. Het kan altijd gekker maar waar moeten al die spullen dan toch vandaan komen?

Welke gek gaat alsmaar produceren tot dat werkelijk alle grondstoffen en totaal verbruikt zijn?
Het lijkt alsof het collectieve besef van duurzaam verbruik ver te vinden is. Als het niet via de televisie binnen komt denken we er simpelweg niet aan. Wij komen ons bed uit om te werken voor geld. Maar ja dan willen we het geld ook uitgeven want daar worden we nou eenmaal gelukkig van. Maar worden we daar nou echt gelukkig van. De aanhoudende sleur van het alsmaar moeten werken om dan uiteindelijk te worden van de aankopen die je kan doen. Kleding wat nog in perfecte staat verkeerd gaat rechtstreeks de grijze bak om het simpele feit dat het uit “de mode is” Het blijkt nu dus dat zelfs de mode te koop is. We betalen voor de nieuwste mode. We betalen dus voor de begeerte naar nieuwe producten. Het is een eindeloze cirkel zonder eind ook wel de "ratrace genoemd".

We moeten stoppen met het bewerken van de aarde voor overconsumptie en gaan kijken naar de werkelijke deugden van het leven. De jeugd word al gemarineerd met het idee dat alles te koop is en in de meest extreme gevallen denkt men zelfs gevoelens te koop zijn of zoiets als eerlijkheid kunt terugkopen. De aarde kan deze groeiende consumptie razernij steeds moeilijker aan. Ons klimaat warmt op, grondstoffen raken stilaan uitgeput, we zien en voelen de vervuiling aan den lijve. Hoe kan het zo ver zijn gekomen. Dat we alleen nog dmv de televisie ons bewust worden van de laatste aardbronnen die we nu zo aan het uitputten zijn?

Ik denk dat het probleem ligt in het beleid. De huidige maatschappij is gericht op groei. We leven in een maatschappij die alsmaar groter en sneller moet. Moeten, moeten, moeten ook al bekopen we uiteindelijk allemaal daarmee ons leven. Verblind voor de gevolgen voor mens en milieu. De markt verdringt zoetjesaan de menselijkheid en de eenvoud. Waar is het gezegde "less is more" gebleven?
Ik denk dat de oplossing ligt in het oosten. Waar ook vanuit het boeddhisme word geleerd dat je al gelukkig kan zijn met, een zaadje die tot bloeit komt in je tuin. Een bloem die speciaal voor jouw bloeit omdat je er tijd en energie in steekt. Maar je kunt ook simpelweg gelukkig zijn met jezelf en het leven dat je hebt gekregen op aarde zonder alsmaar te moeten consumeren.

Het lijkt tegenwoordig een race wie het meest kan consumeren en dus ook het meeste kan verbruiken. Het verbaasd mij werkelijk dat daar nog steeds geen taboe op rust de grootverbruikers. Want die maken de maatschappij op langere termijn gewoon een veel minder aantrekkelijke plek om te leven. In mijn optiek is het nog niet te laat. Wij moeten gebruik maken van onze vrije keuze waar wij ons goed bij voelen. Wij hoeven niet meer te consumeren omdat dan alleen de economie stabiel blijft. Wij mogen ook met minder leven en gelukkig zijn. Wij kunnen allemaal consuminderen en dat mag in mijn optiek dan ook de nieuwe tendens worden voor de 21e eeuw.

Consuminderen en het motto "less is more" nieuw leven in blazen. Wees creatief met minder, laat zien wat je kunt in plaats van wat je koopt. Omdat geluk en levenskwaliteit onbetaalbaar zijn en niet te koop.

Guiseppe Cartago




Duurzaam leven, duurzamen denken en duurzaam consumeren zijn de peilers naar een duurzaam en gelukkig bestaan.

Geef je op voor mijn nieuwsbrief en bij op de hoogte.

0 reacties :