t

Mijn toespraak in Amsterdam Carre

Woooowww... zo veel impressies en gevoelens om te delen, woorden schieten te kort om dit moment
met jullie te delen.

Maandagavond heb ik werkelijk on the fly de kans gekregen om "One minute of fame" te pakken in de Amsterdam Carré. Wie wil daar nu niet staan, zeg nu eens eerlijk?

Na een zwaar weekend van niet tot nauwelijks slaap beland ik in de Amsterdam Carré waar ik een afspraak heb staan met Ramiro, Kit en Rico.
De eerste helft van de show doorlopen was ik er in de pauze wel over uit dat ik naar huis zou gaan... het kakte voor mijn gevoel in en er viel nog weinig te beleven.

In gesprek met Ramiro gedurende de pauze raakt hij mij met de opmerking "Laat geen dingen aan je voorbij gaan", met dit advies ter harte en de fantastische aanbieding om voor aan te kunnen schuiven ben ik toch maar gebleven of ik nog iets voor elkaar zou kunnen krijgen.

Toen de show weer begon en het moment aanbrak dat "Huub van Zwieten" plotseling aankondigde dat één iemand ACTIE kon gaan ondernemen in een volle Carré stond ik direct paraat en werd ik werkelijk door Ramiro, Rico en Kit het podium opgeduwd! Hier was volgens mij ook geen ontsnappen aan geweest met zo een PDC crew om je heen. De loop ging vlot maar toen ik het podium werkelijk betrad waren mijn gedachten helemaal zwart het enige wat ik zag was licht en een immense zaal en mogelijkheden om te knallen!

Wat een uitzicht. Wie had dit nou gedacht?  Ik was enorm aan het genieten van het moment en had eigenlijk nog niet eens zo veel zin om direct iets te vertellen. Voordat ik het podium op ging hadden ik en Kit het er nog over toen wij helemaal achteraan in de Carré zaten. Wij speelden met het idee dat ik daar wel eens zou kunnen staan. Erg toevallig allemaal zeg en dan de gedachte hoe het zou het zijn gelopen als Ramiro niet de opmerking had gemaakt "Niet aan het moment voorbij gaan" of dat hij niet met de tip was gekomen dat ik wel voor kon aanschuiven? Dit allemaal zat vers in mijn geheugen en begon langzaam op te borrelen naarmate seconden wegtikten tot Huub van Zwieten mij attendeerde dat ik nog maar enkele seconden had en zo leek het moment alweer voorbij..

Daar stond ik dan, ik kon maar een ding bedenken, improviseren, mijn energie delen met het publiek en spreken vanuit mijn gevoel. Ik ben gewoon begonnen en ik heb de minuut vol gegooid met energie, afgaand op enkel mijn gevoel. Fantastisch hoe ineens alles veranderd en op zijn plek leek te vallen toen ik daar stond. Na het moment in de Amsterdam Carré kreeg ik een daverend applaus toen ik het podium verliet. Ik heb het geproefd en ben verliefd geworden op de Amsterdam Carré.

Het was voor mij een grandioos leermoment om vanuit zo een onverwachte hoek iets te moeten neerzetten. Het dwingt je om te groeien en daar hou ik van! Op meer van zulke groei momenten niet alleen voor mij maar ook voor alle andere PDC leden!